Son yıllarda hayatımıza hızla giren yapay zekâ uygulamaları, sadece teknolojik bir devrimi değil, aynı zamanda derin bir toplumsal dönüşümü de beraberinde getiriyor. Akıllı robotlar, otomasyon sistemleri, metin ve görsel üretimi yapan yazılımlar. Hepsi üretkenlik sağlarken aynı zamanda bir soruyu da gündeme getiriyor: "Bu kadar otomasyon, insan emeğini nereye koyacak?"
Yapay zekâ, şüphesiz ki birçok alanda işleri kolaylaştırıyor. Sağlıktan hukuka, medyadan mühendisliğe kadar geniş bir yelpazede destek sunuyor. Ancak bu destek, bazı meslekleri tehdit eder hale geldi. Çağrı merkezi çalışanlarından muhasebecilere, içerik üreticilerinden şoförlere kadar birçok kişi, “Yerime bir yazılım mı geçecek?” sorusunu endişeyle soruyor. Geçmişte de benzer dönüşümler yaşandı. Sanayi devriminde makineler geldiğinde işçiler işsiz kalacak denmişti. Kalıcı bir yıkım olmadı ama sistem kendini yeniden organize etti. Bugün fark şu: Yapay zekâ yalnızca fiziksel işleri değil, zihinsel emeği de otomatikleştirebiliyor. Bu da sadece mavi yaka değil, beyaz yaka çalışanları da tedirgin ediyor.
Peki, çözüm nedir? Teknolojiyi durdurmak mümkün değil. Ancak onu insan odaklı kullanmak mümkün. Eğitim sistemimizi ezberden çıkarıp eleştirel düşünce ve dijital yetkinlik temelli hale getirmemiz gerekiyor. İnsanların yalnızca "iş yapabilen" değil, "değer üretebilen" bireyler olmasını teşvik eden yeni yaklaşımlara ihtiyacımız var. Aksi takdirde, ekranlarda bize yardım eden o “dijital asistanlar” bir gün bizim yerimize toplantıya katılıp, rapor yazmaya başladığında, insan olmanın kıymetini çok geç anlayabiliriz.