Son yıllarda eğitim politikalarında yapılan düzenlemelerle okul öncesi eğitimin yaş aralığı giderek erkene çekiliyor. Henüz oyun çağındaki çocukların okul sıralarına oturması, ebeveynlerin özellikle de çalışan annelerin gündeminde önemli bir yer tutuyor. Bu konuda fikirler farklılık gösterse de hem olumlu hem de olumsuz yönleri görmezden gelmek mümkün değil.
Çalışan anneler için erken yaşta başlayan okul, büyük bir kolaylık sunuyor. Çocuğun güvenli bir ortamda bulunması, gelişimsel açıdan desteklenmesi ve sosyal becerilerinin güçlenmesi anneye iş hayatında nefes aldırıyor. İş ile aile sorumlulukları arasındaki dengeyi kurmaya çalışan kadınlar için bu sistem, adeta bir can simidi olabiliyor. Çocuklar da akranlarıyla kaynaşarak paylaşmayı, iş birliğini ve kuralları öğrenme şansı yakalıyor. Ancak işin diğer yüzü biraz daha hassas. Henüz duygusal gelişimini tamamlamamış miniklerin ev ortamından, anne sıcaklığından ve güvenli bağdan erken kopması kaygı verici sonuçlar doğurabiliyor. Ailelerin bazıları, çocukların bu yaşta okul düzenine alışmasının onların kişilik gelişimini hızlandıracağına inanırken, bazıları da “daha oyuna doymadan sorumluluk yükleniyorlar” endişesi taşıyor. Çocuğun bireysel farklılıklarının göz ardı edilmesi, tek tip bir sistemin herkese uygulanması da ciddi bir tartışma konusu.
Sonuç olarak, erken yaşta okul öncesi eğitimin hem avantajları hem de riskleri var. Belki de asıl mesele, her çocuğun ihtiyacına göre esnek bir model geliştirebilmek. Çünkü her çocuk aynı yaşta aynı olgunluğa ulaşmıyor. Eğitimde atılan adımlar, çocuğun kişiliğini, annelerin yaşamını ve aile düzenini doğrudan etkiliyor. Bu yüzden “erken mi, geç mi?” sorusunun cevabı aslında tek değil; her aile ve her çocuk için farklılık gösterecek kadar kişisel.