Sarı Zeybek’i andık...!

‘Benim naçiz vücudum elbet bir gün toprak olacaktır... Ancak, Türk Milleti ilelebet paidar kalacaktır... Ne mutlu Türküm diyene..!’

‘Saat dokuzu beş geçe, Atam Dolmabahçe’de gözlerini kapadı, bütün dünya ağladı...  Doktor, doktor kalksana, lambaları yaksana, Atam elden gidiyor lambaları yaksana..! Uzun uzun kavaklar, dökülüyor yapraklar, ben Atama doymadım, doysun kara topraklar..!’ 

Çocukluğumuzda, ilkokul çağlarından itibaren hemen herkesin, tekerleme gibi dilinden düşürmediği dörtlüklerdi bunlar. Başlarda, bilinçli bilinçsiz söylediğimiz dizeler, zamanın da verdiği olgunlukla biraz daha mana ve anlam kazımıştı minicik yüreklerimize..! Her 10 Kasım sabahı, yüreğimizde  filizlenen yeni yeni hüzünlerle anmaya koşardık Atamazı..! Tüm  okul, tam tekmil, saat dokuzu beş geçmeden, siyah önlüğün beyaz yakalığını çıkarmış, o minik yüreklere karaları bağlamış vaziyette O’nun bir dakikalık yasında milyonlarca yürek ve tek vücutta buluşurduk... Bize sanki tüm doğa; kuşlar böcekler, hatta güneş  bile ışığını gizleyerek sus ve puslu havalarla eşlik ederlerdi... Sonra, yine o dörtlükler, yüreğimizden sırasıyla resmi geçit yapardı. Çünkü ATA’yı anmak böyle bir şeydi işte..! Tüm vatan, tek vücut ve tek yürekle buluşmaktı..!  Ve o bir dakikalık saygıda buluştuğumuz hüzünlü vefanın ardından, hayat kaldığı yerden devam ederdi. Bu günlere, bugünün çocuklarına, bugünün gençlerine ve bu gün kendime, her baktığımda, ne yazık ki, o günlerin ne kadar özel ve katıksız olduğunu bir kez daha anlayabiliyorum..!

Düşünüyorum da, acaba, bizler mi bu yeni kuşaklar adına yeterince vazifemizi yapamadık, yoksa bazı mihraklar mı yetebildiklerince iş başındaydılar..?

Fakat geçtiğimiz ’10 Kasım’da neredeyse tüm yurt - tüm vatan, sanki tek yürek ve bir başka coşkuyla andı Atası’nı... Tıpkı o yıllarda olduğu gibi. Herkes bi şeyler söyledi O’nun için, yazdı karaladı..! Tanıyan tanımayan, bilinçli bilinçsiz... Kimi onore etti, kimi yerden yere vururken, kimileri de kendini rezil etti..!

Neler söylediler, neler yakıştırmadılar ki ATAMIZ’a... Bazen milliyetinden dem vururken, bazen özel hayatına, bazen de din yoksulu olarak karaladılar kalemleriyle..!

Oysa O; “Türk ulusu daha didar olmalıdır, yani bütün sadeliğiyle dindar olmalıdır. Dinimize bizzat nasıl inanıyorsam, buna da öyle inanıyorum..! demiştir kendisi.

Ömrünün çoğu cepheden cepheye geçen, vatanı ve milleti için hiçbir şeyden taviz vermeyen, Mustafa Kemal ATATÜRK... Namı diğer Sarı Zeybek, tüm dünyanın da kabul ettiği bir dünya lideri idi.  İtalya’nın Akdeniz vilayetlerimize göz diktiği dönemlerde, İtalyan sefiri, Atatürk’e Mussolini’nin bazı iddialarını söyleme cesaretini göstermişti. Atatürk bir müddet dinledikten sonra müsaade isteyip, diğer odaya geçmiş. Döndüğünde üzerinde mareşal üniforması varmış. Sefire; “şimdi konuşabilirsiniz, sizi dinliyorum” deyince, İtalyan sefir mahcup bir şekilde özür dileyerek huzurdan ayrılmıştı.

Kim olursa olsun, tek bir hareketiyle karşısındakilere gerektiği dersi veren dünya liderimize bir dakikalık saygı duruşunu çok görenlere en büyük cevabı ise; Dünyanın diğer ucundaki bir haber spikeri, sunduğu ana haber bültenini ayakta vererek, bir dakikalık saygı duruşuna katkısıyla Türk ulusunu onurlandırmıştır..!

Bu yıl Atamızı her zamankinden fazla bir onurla; saygı, özlem ve rahmetle andık..! Ne mutlu Türküm diyene..!