‘Gece karanlığı’nda gündüz ‘düş’ü

 

Zifiri karanlıktan aydınlığa ulaşan bir gökyüzü var bu gece gözlerimde.

Her zaman ki yerimde, her zaman ki hissimdeyim.

Ne çok fazla ne çok az yeterince kararındayım.

Şehir susmuş, ışıkları sönmüş kimin umurunda...

 

O.... hep benimle, daima...

 

Hep böyle kalsa geceler, pencereye çıkıp görsem kendimi gökyüzünde...

Yüzleşsem yıldızlarla, dolanıp dursam bulutlarla...

Işıksız gecelerde adeta bir ışık olsam bana inanan ruhlara.

 

Ve... sen...

 

Pencereni açsan, orada görsen beni..

Gülümsesem sana...

Hep gece olsa, hep huzur dolsa bu vücut.

Yanındaymışım gibi hissedip ışığıma sarılsan...

Hissetsen karanlığına ışık olacağıma, ruhunda dolanacağıma...

Işığımla seni sarıp sarmalayacağıma...

Görsen ışığımın o parıltılı masumluğunu, gösterişini, sevgisini...

Her şeyini...

 

Ve yine aynı yerde ve aynı düşünce de kalsam ömrümün sonuna dek.

Ruhunda, kalbinde, damarlarında gezinse ışığım.

Biz olup, tüm gökyüzünü ele geçirsek...

 

 

Sen gündüz olsan, ben gece

Sen Güneş olsan ben Ay

Kıvrımlarında gezinse ışığım...

Geceme misafir etsem seni

Uyusan... uyusan... uyusan

Işığımla sarhoş olsan...

 

 

Sen...

Uyumadan en güzel düşlere daldıransın

 

Güneşte gördüğüm berraklık...

Gece karanlığında gündüz düş'ü

En hatırlanabilir rüya

Uykuyla uyanıklık arasındaki en güzel şeysin...

 

Ve... ben

 

Kendimle konuştuğum bir gecenin daha sonundayım...

Kendime son, sana başlangıç

Kendime kabus sana düş

Kendime yitik, sana tamamım...