HUKUK VE ADALET

Devletin yönetiminde artık yeni bir hükümet sistemi uygulanacak. Sistem değişikliği ile ilgili yapılandırmalar için gerekli hukuksal düzenlemeler yapılacak. Söz konusu hukuksal düzenlemelerin acil olanları “Kanun Hükmünde Kararname” ile geri kalan kısmı ise kanunlar çıkarılarak veya değiştirilerek gerçekleştirilerek.

 

Hukuk kavramının kısa tanımı, her türlü kişi hakkının sistemleşmiş halidir. Tarihin eski dönemlerinde, monarşilerin hakim olduğu dönemlerde, devletin sahibi olan monarkların yetkileri sınırsızdı.

 

Toplumsal taleplerin baskısı ile toplumsal çevrilmeyle birlikte; devlet, kendi yetkilerini yine kendi koyduğu kurallarla sınırlamayı kabul etti. Buna göre Devlet, artık sadece kendi koymuş olduğu kurallarla (kanunlarla) kendisini sınırlayacaktı. Bu durum, kanun devleti kavramının ortaya çıkmasına yol açtı.

 

Kanun devleti kavramı, genel dünya siyaseti ve hukuk sistemleri içerisinde devrim karaktere sahip bir değişim noktası oldu. Ancak özellikle de İkinci Dünya savaşının deneyimi, kanunların hukuki olmayabileceğini de ortaya koydu.

 

Bazı durumlarda devletler, teknik anlamda usulüne uygun kanunlar çıkartmalarına rağmen, bu kanunlar evrensel anlamda hukuka aykırılık teşkil ettiler. Hatta halk tarafından meşru bir şekilde işbaşına getirilen iktidarlar, devletin kendisi oldular ve kendilerini iş başına getiren demokratik çoğunlukçu sistemin doğasına dinamit koyan uygulamalara imza attılar. Örneğin, Nazi Almanya’sındaki uygulamaların birçoğu, o dönemdeki Alman hukukunda geçerli olan kanunların düzenlemeleri içinde yasaldı. Ancak bu uygulamalar, insani olmadığı gibi hukuki de değildi. Bu denemeyi yaşayan devletler; kanun devleti olmaktan hukuk devleti olmaya, çoğunlukçu demokratik sistemden çoğulcu demokratik sisteme kendilerini evirdiler. Artık, devlet, kanun yaparken, yapılacak kanunun evrensel hukuka uygun olmasını, insancıl olmasını, soyut ve genel olmasını, başka bir deyişle kanunun hukuki olmasını temin edecekti. Bu anlayış hukuk devleti anlayışıdır

 

Demokrasinin sadece çoğunluğun yönetim hakkının olduğu bir sistem olduğu yönündeki kabul aşılmıştır. Demokrasinin, hem çoğunluğun yönetim hakkının olduğu hem de aynı zamanda azınlığın temel haklarının çoğunluğa rağmen bile olsa korunabildiği bir sistem olduğu kabul edilmiştir. Günümüzün çağdaş demokrasi anlayışının bu olması gerekliliği apaçık ortadadır.

 

Hukuk devletinden kanun devletine veyahut çoğulcu demokrasiden çoğunlukçu demokrasiye geri götüren kabuller dar kadroların belirleyici olduğu bir sisteme dönüştürmektir. Oysa hedef, Türkiye’de çoğulcu demokrasi anlayışını benimsemiş bir hukuk devleti sisteminin varlığı olmalıdır. Böylesi bir yapıya göre belirlenen hukuk sistemimizin, popülizmden uzak, sadece hak aramaya odaklı, her tarafa eşit mesafede ve öncelikle yürütmeden ve sair güç odaklarından bağımsız olmalıdır.

 

Hukuk sistemimizin olması gerektiği kadar bağımsız ve tarafsız olmadığı, demokrasi anlayışının 1945 öncesi çoğunlukçu demokrasiye dönüştürüldüğü, bazı kanunlarımızın hukuki olmadığı maalesef ki gerçektir.

 

Bu doğrultuda yasal zeminde bir hukuk reformundan öte, Türkiye’de zihniyet devriminin yapılması şarttır. Bunun için halk olarak hukuka, evrensel değerlere ve çoğunlukçu demokrasiye inanmalıyız ki, bu prensipler çerçevesindeki konulmuş kuralları hakkıyla uygulayabilelim.